Fris en monter stonden we vandaag op om, op de inmiddels voor ons gebruikelijke tijd: acht uur (waarom zo vroeg in hemelsnaam), het ontbijt te nuttigen. Na dit heerlijke ontbijt hebben we op ons gemak, onder het genot van een kopje koffie, de volgende chambre d’hote uitgezocht. Maar, zoals wel vaker de afgelopen dagen, brak van het ene op het andere moment de zondvloed uit.

Nadat de regen ons had verlaten en de zon zich weer voorzichtig liet zien zijn we naar het eerste deel van de wijnroute in de Médoc vertrokken. De aanloop naar deze route was niet heel indrukwekkend, dit terwijl we het eerste chateau de vin al hadden gepasseerd. De aanduiding chateau refereert overigens (bijna) nooit aan een kasteel, maar staat in deze context voor een wijnbouwbedrijf. Dat kan heel mooi en indrukwekkend zijn, maar hoeft niet.Op een gegeven moment ging de omgeving over van lintbebouwing naar wijngaarden en ook de zon brak steeds vaker door. We genoten meer en meer van de omgeving. Onze eindbestemming van vandaag was Margaux, zeer beroemd om haar wijn. In Margaux staat, naast de kerk, het wijnbouwbedrijf oftewel Chateau Margaux.

Een imposant gebouw op een minstens zo indrukwekkend landgoed. We keken onze ogen uit, alleen proeven dat kon daar niet. Daarvoor werden we naar Margaux zelf verwezen. En inderdaad: in de Maison de Vins Margaux kon je wijn proeven, informatie ophalen en wijn kopen uiteraard. Naar het schijnt worden iedere 60 tot 70 jaar wijnranken verwijderd en nieuwe gepoot. Natuurlijk allemaal volgens strikte regels om de kwaliteit te waarborgen.

Na dit bezoek besloten we huiswaarts te keren om morgen het tweede deel van de wijnroute te volgen. Na een tussenstop bij de Super U voor wat lekkers, zijn we afgezakt naar de Plage Super Sud. Het werd tijd voor een duik in de oceaan. Maar dat wilde Joke iets anders aanpakken vanwege de sterke stroming. Eerst in de branding staan, dan rustig in de branding zitten en steeds een stukje oceaan overwinnen. Op een gegeven moment was het moment daar om iets verder het water in te gaan tot ongeveer kniehoogte, maar daar was Poseidon het duidelijk niet mee eens. Een krachtige omslaande golf trok Joke naar een horizontale positie. Niet fijn voor haar omdat ze nu met haar hoofd onder water was gekomen (letterlijk zandhappen, ik vermoed dat de afdruk van haar gebit voor eeuwig in de oceaan is vastgelegd) en tegelijkertijd er een stroming naar de kust boven haar en van de kust onder haar was. 

Dit alles duurde hooguit 5 seconden maar de schrik zat er, logisch natuurlijk, goed bij haar in. Al uit het water komend kon ze alleen nog maar zeggen ‘ik vind dit niet leuk’. Bewijsmateriaal staat wel op video, maar heb ik voor deze blog achterwege gelaten. Enerzijds omdat niet alle onderdelen van de bikini nog op de juiste plek zaten, maar ook omdat in haar bikinibroek de hoeveelheid zand zat van de Dune de Pyla.

Enfin, nadat ze haar broek had geleegd en vervolgens over de daardoor ontstane duin was heen gestapt ging het weer goed. Maar de oceaan: die heeft ze gelaten voor wat het is. De dag hebben we afgesloten met een etentje bij het strand en een romantisch samenzijn bij de ondergaande zon.