19 januari 2022

Je hebt van die zondagen dat het weer niet echt uitnodigt om naar buiten te gaan, zeker als het al diep in de herfst is en de dag bijna ten einde loopt.
Dan is er altijd weer dat stemmetje van binnen dat je vertelt dat het beter is om toch nog even een frisse neus te halen. 

Even naar buiten kijken: ja, het weer lijkt opgeknapt. Het is droog en de zon schijnt warempel nog tussen de wolken door.

Dan trek je toch maar de stoute schoenen aan en ga je naar buiten. Op dat moment dringt als vanzelf een liedje van Frans Halsema zich op. 

Voor de ouderen onder ons: Zondagmiddag Buitenveldert. 

“Het weer is net wat opgehelderd
’t Is zondagmiddag, Buitenveldert
De flats zijn hoog en goed gebouwd
Daartussen is het kaal en open
De jongen en het meisje lopen
Er eenzaam en verliefd en koud”

Enzovoort. De tekst, en ook het timbre, van het liedje is melancholiek en roept een zeker gevoel bij mij op: koud, grijs, bijna donker.

Alhoewel ik in een andere omgeving ben, herken ik hierin toch iets van Buitenveldert eind jaren 60: flats (nu appartementencomplexen genoemd), een open terrein, af en toe een vliegtuig. Het stelletje, verliefd en koud, was er ook: wij.

Hoe dan ook: ik ben buiten geweest en heb ook nog een paar mooie foto’s kunnen maken.

O ja, als je nog even naar het liedje wil luisteren, hier een link naar YouTube.