4 april 2024

Ieder jaar op, of rond, 4 april denken we er wel een keer aan, maar vandaag kon de vlag eventjes in top. Om te voorkomen dat met het begin van deze blog iedereen in raadselen wordt gehuld, licht ik maar een tipje van de sluier op. Het gaat over ons huidige huis en de vlaggenstok. Maar omdat ik deze blog graag een beetje opbouw, loop ik eerst onze vorige woningen langs.

Den Haag, Appelstraat

In deze straat zijn we in 1979, op de dag van ons huwelijk, gaan wonen. Dat ging niet zonder slag of stoot. De woonruimte was een apart verhuurde etage in een woning. De vorige bewoner (een broer van Joke) ging verhuizen naar Delft, zodat de etage vrij kwam. Wij wilden dit huurcontract graag overnemen, maar in die tijd was er een streng beleid en had je een woonvergunning nodig. Deze vergunning werd alleen verstrekt als je al in Den Haag woonde of er economisch aan gebonden was. Beide waren niet aan de orde. Ik werkte toen bij de PTT en mijn aangevraagde overplaatsing naar Den Haag werd niet gehonoreerd. Joke werkte toen wel in Den Haag (bij Ennia, tegenwoordig Aegon) maar dat gold niet. In die tijd ging het om de man en niet de vrouw. Inderdaad: stigmatiserend. Dit alles was de voornaamste reden om de PTT in te ruilen voor een nieuwe (in Den Haag gevestigde) werkgever. Zodoende kregen we alsnog de woonvergunning.

Den Haag, Wolvenrade

Hoe blij we ook waren met onze woonruimte in de Appelstraat, aan een eigen opgang en wat meer privacy waren we na twee jaar wel toe. Als gezegd werkte Joke bij Ennia en deze verzekeringsmaatschappij had diverse huizen in beheer en verhuurde deze op de publieke markt. Nadat wij in een van die huizen onze interesse hadden getoond, kregen we de gelegenheid om de woning te huren. De woonvergunning was nu verder geen probleem. In dit huis is onze oudste dochter Sandra geboren. Ondanks dat het huis qua woonruimte ruim voldoende was en we pal naast een winkelcentrum en andere voorzieningen woonden, bracht het met name mij niet het woonplezier waar ik naar op zoek was. Zeer regelmatig gingen we nog naar Delft. Dat voelde voor mij als thuiskomen en als we terug naar huis gingen had ik vaak een blok in mijn maag als we weer onze wijk inreden. Dit gevoel werd eerder meer dan minder en toen viel Joke d’r oog op een advertentie in een regionale krant (dat Joke een beslissende factor is komt later nog een keer terug).

Delft, Herculesweg

De advertentie was geplaatst als woningruil. Gevraagd werd een woning in Den Haag Zuidwest en aangeboden werd een hoekflat in Delft-Zuid. Dat wilden we wel. Maar omdat bij ons zelden iets op een normale manier tot stand komt, is ook over deze woningruil wel het nodige te vertellen. De persoon die in de hoekflat woonde was tijdelijk opgenomen in een psychiatrische inrichting. Zij bleek niet in staat om zelf iets te regelen en ook haar directe familie bleek niet erg hulpvaardig en doortastend. Omdat ik dolgraag terug naar Delft wilde hebben Joke en ik alles voor haar geregeld. En hebben we, met hulp van onze familie, twee complete verhuizingen op één dag uitgevoerd. Ook Joke hielp mee, ondanks dat ze al een aantal maanden zwanger was. 

Niet heel lang nadat we de woonruimte betrokken hadden werd Linda, onze tweede dochter, geboren. O ja, ook hier was (onder dezelfde voorwaarden als in Den Haag) eenwoonvergunning nodig. Maar omdat het hier om woningruil ging kregen we de vergunning zonder verdere toetsing.

Delft, Kwartelstraat

Ondanks dat we met heel veel plezier in de flat woonden en ik genoot van het terug zijn in Delft, deed zich een aantal jaar later een buitenkansje voor. Midden jaren 70 werd begonnen met het uit de grond stampen van een nieuwe woonwijk: Tanthof. Een van de deelplannen daar was een zogenaamde leerlingbouwplaats. Deze bouwplaatsen werden onder auspiciën van de Stichting Vakopleiding Bouwbedrijf uitgevoerd en waren in die tijd heel populair om jonge bouwvakkers de gelegenheid te geven het geleerde in praktijk te brengen. In die tijd werkte ik voor deze stichting en was daardoor al vroegtijdig op de hoogte. Het project realiseerde, in die tijd zeer populaire, premie-A woningen. Premie-A was een subsidieregeling en bedoeld voor mensen met lage inkomens, meestal starters. De woning mocht toen maximaal 140.000 gulden kosten en de koper mocht niet meer dan 30.800 gulden per jaar verdienen. Vanwege de populariteit was er een enorme vraag naar deze woningen. Dat betekende een loting en die verliep nogal bijzonder. Als iemand verhinderd of te laat was voor de loting viel deze automatisch al buiten de boot. Tegen onze verwachting in (er waren 90 kandidaten voor 23 woningen en ons keuzenummer gaf niet direct aanleiding om met een gerust hart naar de loting te gaan) kregen we een woning toegewezen. Onze eerste koopwoning met een hypotheekrente van 7,7%! Ondanks dit percentage gingen we van een kale huurprijs van 464 gulden naar een hypotheekrente van 530 gulden per maand. Te overzien voor ons.
We hebben hier met heel veel plezier gewoond en er, tot op de dag van vandaag, vrienden aan overgehouden. 

Den Haag, Henricuskade

Huh, terug naar Den Haag? En de voorliefde voor Delft dan? Na zo’n 15 jaar met plezier wonen in Tanthof kwam de sleet er een beetje in. En ja, weer bij mij. De zoektocht naar een ander huis begon. Met een aantal voorwaarden: het huis moest een tuin hebben, aan de rand van een natuurgebied liggen en binnen fietsafstand van Delft. Zo viel een aantal potentiële huizen af. Totdat we het nieuws kregen dat op, en rond, het voormalig vliegveld Ypenburg een compleet nieuwe woonwijk zou verrijzen. Daar hadden we wel oren naar, zeker omdat hiermee de voorwaarden al zouden zijn vervuld. Ons oog viel op een patiowoning. Ruim, alle noodzakelijke voorzieningen gelijkvloers en een grote tuin. De verkoopprijs van dit huis was voor ons fors, maar het was een huis met potentie. Ook voor dit huis was veel belangstelling, dus wederom moest er geloot worden. Niet in ons bijzijn, de uitslag werd telefonisch meegedeeld. Tot twee keer toe werd de loting uitgesteld en bij de derde keer bleek helaas dat we niet ingeloot waren. Hier waren we best teleurgesteld over. Omdat we op dat moment meerdere ijzers in het vuur hadden, stapten we noodgedwongen over op plan B. En ja, dat liep beter. Zo goed dat we een tekenafspraak hadden op een woensdag. Op de vrijdag daarvoor liep Joke (ja, hier is ze weer met een beslissende wending) op een braderie in Nootdorp. En wat zag zij daar: een stand met verkoopbrochures voor de patiowoningen. Voor Joke aanleiding om te vragen hoe dat kon, aangezien wij interesse hadden getoond en uitgeloot waren. Als er woningen weer in de verkoop komen, is het dan niet eerlijker om die aan te bieden aan de uitgelote mensen? Ja, dat vonden zij ook. Het resultaat van Joke haar interventie was dat wij alsnog een bouwnummer toegewezen hebben gekregen. 

Half maart 2004 werd de woning aan ons opgeleverd en ik wilde per se op 4 april verhuizen. Hoe mooi is het om op 04-04-04 in je nieuwe woning te gaan wonen. Dus in drie weken tijd moest er een hoop gedaan worden. Zoals de vloerverwarming leggen en een marmeren vloer leggen, een keuken plaatsen, de wanden stucen. Mijn ervaring als projectmanager kwam goed van pas. Strak plannen, dagelijkse sturing, risico’s managen en ad-hoc besluiten nemen kwamen mij bekend voor. 

Inmiddels wonen we hier vandaag precies 20 jaar, nog steeds met heel veel plezier. Ook hier hebben we vrienden gemaakt en we zijn het nog lang niet zat. Kortom: vandaag vieren we het vierde lustrum in onze patiowoning!Voor het eerst in die twintig jaar kon vandaag de vlag letterlijk in top. De houder en vlaggenmast is vanuit Delft meeverhuisd naar Den Haag en al die tijd is het mij gelukt om de boot (eigenlijk de vlag) af te houden. Geen tijd, geen zin, vergeten, geen goede schroeven enzovoort. Maar ter gelegenheid van dit jubileum ben ik overstag gegaan. In 5 minuten tijd was de houder geplaatst, dit tot vreugde van Joke. Dus we kunnen nu eindelijk vlaggen. Hoera, hoera, hoera.