10 november 2022

Wapenschild

Het Haagse wapenschild is goud van kleur en er staat een ooievaar op. Vanaf 1816 ligt het uiterlijk van het gemeentewapen officieel vast en sinds 1954 is de officiële omschrijving: ‘In goud een stappende ooievaar van natuurlijke kleur, houdende in deszelfs bek een paling van sabel (zwart). Het schild gedekt met een antieke gravenkroon en gehouden door twee omziende leeuwen van goud’.

Deze ooievaar, toch zeker wel een statige vogel, wordt misschien wat oneerbiedig, door de Hagenezen een Règâh, ofwel een reiger, wordt genoemd.

Blauwe reiger

Als we het over een reiger hebben, doelen we meestal op de blauwe reiger die in grote aantallen in Nederland aanwezig is. Dat is niet altijd zo geweest. In mijn jeugd was de populatie van deze vogel sterk afgenomen. Strenge winters zijn immers funest voor de blauwe reiger en de strenge winters: die waren er de vorige eeuw nog regelmatig. 

Ik kan mij herinneren dat ik met Joke langs de Schie fietste en we nog verbaasd keken toen we maar liefst twee reigers zagen. Mijn schoonmoeder vond het maar niets zo’n reiger omdat ze kikkers aten. Dat was zielig zei ze.

Het aantal reigers is inmiddels enorm toegenomen. De natuur herstelt zich. Toch? Ik moet onwillekeurig denken aan de discussie over de terugkeer van de wolf en wat dit betekent voor onder andere de schapen. Maar ook aan de overlast van de ganzen. Nog niet zo heel lang geleden was de grauwe gans niet zo nadrukkelijk aanwezig als nu. Sterker nog: zo’n 40 jaar geleden was de gans bijna uit Nederland verdwenen! Waar we nu (helaas) een overvloed aan ganzen (en ook meerkoeten) hebben, zie ik steeds minder wilde eenden.

Uiteindelijk zal dit wel weer goed komen, net zoals met de overlast van de rivierkreeft. Misschien dat we dan last hebben van een overvloed aan ooievaars, een enorme terugkeer van de ringmussen of zijn er juist nagenoeg geen reigers meer.

Tot slot

Maar zolang ze er nog zijn, blijf ik toch maar genieten van reiger. Zoals de reiger die we altijd bij de sloot zien staan en we iedere keer vriendelijk gedag zeggen. En als ik dan, net zoals vandaag tijdens een fietstochtje, de nog niet zo vaak voorkomende, witte reiger tegenkom is mijn dag weer helemaal goed. Even afstappen om een foto te maken. De witte reiger is was op afstand, maar dat mag de pret niet drukken!
Ik zet mijn fiets weer in beweging en ga met een voldaan gevoel richting huis. In mijn hoofd hoor ik Haagse Harry het volgende zeggen: “Meâh witte règâhs, mindâh ganze, un bakkie pleuâh en veâhdahs wènag gezeuâh!”