11 april 2023

Deze maand was er een reünie voor oud-medewerkers van de Stichting Vakopleiding Bouwbedrijf (SVB)/Bouwradius. Voor de niet ingewijden: in 1999 is de naam SVB gewijzigd in Bouwradius.

De definitie van een reünie is dat dit een bijeenkomst van mensen is, die in het verleden vaker samen zijn geweest en toen een groep vormden, maar nadien uit elkaar zijn gegaan.  

Dat het uit elkaar gaan niet per definitie ‘uit het oog, uit het hart’ hoeft te betekenen bewees deze reünie.

Een gelukzalige Binckhorst

De SVB dan wel Bouwradius hebben hun kantoren opeenvolgend in Den Haag en Zoetermeer gehad. In Den Haag was het op meerdere locaties, maar de langste periode is in het kasteel De Binckhorst geweest. Enkele van deze locaties zijn inmiddels onder een sloophamer bezweken, maar een locatie staat al eeuwen fier overeind: het kasteel De Binckhorst. In vroegere tijden (en dan heb ik het over de 17^e eeuw) was er ene Jacob Snouckaert die als beroep had: Heer van Binckhorst.

In die tijd werd “Den Binckhorst” omschreven als (en ik citeer): “Het log des gelucsalighen en de gherustmoedighen landlevens”. 
Momenteel vindt er een grote ontwikkeling plaats in deze wijk. Mede door de komst van de Rotterdamsebaan is de wijk al behoorlijk op de schop gegaan. Maar ook nu zit men niet stil. Volgens de gemeente Den Haag zijn er nog ruim 20 projecten in ontwikkeling.

Mijn SVB-periode

Zeventien jaar lang ben ik onderdeel geweest van de SVB, van augustus 1979 tot augustus 1996. Het gelukzalige karakter van de Binckhorst als hierboven beschreven heb ik daadwerkelijk ervaren. Dat begon eigenlijk al voordat ik er begon te werken. Dat zit zo: mijn sollicitatie was vlak voordat ik in het huwelijk zou gaan treden met Joke. Op onze receptie stond een groepje mensen in de rij wachtenden om ons te feliciteren. Wij stootten elkaar aan: “Wie zijn dat?”. Opeens herkende ik mijn chef, mijn toekomstige directe collega’s (die ik nog niet eerder had gezien) hadden de moeite genomen om ons te feliciteren. Dat was een perfect begin!

Een ander mooi voorbeeld gaat over mijn toenmalige directeur, de heer Koekoek. Hij werd door nagenoeg iedereen aangesproken met meneer. Hem tutoyeren kwam niet in je op. Dit suggereert een zekere afstand, maar die was er zeker niet. Hij was (voor mij in ieder geval) een aimabele, vriendelijke en toegankelijke man. Hij kende niet alleen de namen van alle medewerkers uit zijn hoofd, maar ook die van de partners en zelfs de kinderen. Altijd was hij geïnteresseerd in hoe het met iemand ging. Mede hierdoor heerste er een soort familiegevoel bij de SVB.

Het laatste voorbeeld gaat meer over de omgang binnen de SVB. We organiseerden fietstochten, puzzelritten, zaalvoetbalcompetities en het kasteel was ook ons ‘sportcomplex’. Tafeltennissen, darts, jeu de boules: het kon allemaal. Mocht je nu denken dat er niet of nauwelijks gewerkt werd, integendeel. Door dit mogelijk te maken werd de motivatie en onderlinge samenwerking verder versterkt.Deze voorbeelden (en er zijn er veel meer), hebben ervoor gezorgd dat ik het Haagse deel van mijn dienstverband als gelukkig en warm heb ervaren. Voor mij was dit de mooiste periode uit mijn (bijna 50-jarige) carrière. Niet geheel toevallig hoorde ik van meer mensen dat zij hetzelfde gevoel hebben.

Hier gebeurt nooit wat

In 1986, ter gelegenheid van het 40-jarig jubileum van de SVB, ontstond het idee om eens door anderen te laten omschrijven wat de SVB is en hoe dit van invloed is (geweest) op het werk. Naar verluidt kwam tijdens de interviewronde steevast als reactie: “Hier gebeurt nooit wat”. Dat werd de titel van het boek. Inderdaad een boek, want er gebeurde best veel. Helaas heb ik het boek zelf niet meer.  Maar ook als je in oude kranten en tijdschriften zoekt kom je vele artikelen tegen met tal van onderwerpen over de SVB. Ook in enkele radiobulletins van de ANP was er aandacht voor de SVB.

Bij veel van deze artikelen, of bij het zien van oude foto’s, krijg ik regelmatig weer een trots gevoel. Leuk dat ik hier deel van uit heb mogen maken.

En wat blijkt: tijdens de reünie, inmiddels ruim 40 jaar na het begin van mijn ‘gelucsalighen’ periode, lijkt het inderdaad alsof er niets is gebeurd. Immers, we hebben nog veelal dezelfde humor en delen nog hetzelfde gevoel over anekdotes en herinneringen. Het zijn de rimpels, de grijze haren en wat nieuwe verhalen en ontwikkelingen, die je eraan herinneren dat er wel degelijk het nodige is gebeurd.