16 augustus 2022

Mijn twee kleindochters hebben allebei een konijn: de ene heet Harry en de andere Roosje. Toen de konijnen arriveerden in hun nieuwe onderkomen moesten ze eerst wennen aan elkaar en aan de omgeving. Een soort van integreren dus. Dat hield in dat zowel Harry als Roosje een eigen ren hadden en nog niet bij elkaar mochten komen. Op een gegeven moment bleek het tijd om ze in dezelfde ruimte te laten. Met een gerust hart overigens, want bang voor nakomelingen hoefde niemand te zijn. Soms, als ik mij een konijnenleven voorstelde, stelde ik mij de vraag of ik een konijn zou willen zijn. 

Laat mij dat uitleggen!

Logeren

Tijdens de zomervakantie kwamen Roosje en Harry bij ons logeren. Maar liefst drie weken, dus alle tijd om ze eens goed te bestuderen. Die tijd had ik, dus kon ik ook de zorg op mij nemen. Tweemaal daags vers eten, schoon water en hooi, het liefst in de buitenlucht. Ook dagelijks de bak uitmesten was een klusje voor mij. 

Een ideale situatie dus om een band met Harry en Roosje op te bouwen, maar dat is niet het sterkste punt van konijnen. Wel viel mij op dat ze snel aan nieuwe gewoontes gewend raakten. Een gevolg van de succesvolle integratie misschien? Ik moest een beetje oppassen merkte ik op, want de konijnen bleken een ondernemend karakter te hebben. Met hun snuitjes probeerde ze het hekje op te tillen om zo een weg naar buiten te creëren.

Onze tuin is echter niet konijnenproof ingericht, dus uit de ren betekende ook uit de tuin en de wijde wereld in. Dus hebben we de hekjes aan de onderkant verzwaard en was een toeziend oog toch wel aan te raden. Al was het alleen maar voor de gemoedsrust.

Hoe dan ook: ik merkte al snel dat deze dagelijkse routine mij wel beviel. Een beetje rommelen in de tuin, het was meest aangenaam weer, en zo af en toe de konijnen bestuderen. 

Verdraagzaamheid

Harry en Roosje zijn 24*7 tot elkaar veroordeeld. Samen eten, samen spelen en samen slapen. Ruzie maken heb ik ze niet horen of zien doen. Sterker nog: als ik in de ren het eten neerzette en het deurtje van hun hok opende, stormden ze samen naar buiten. Regelmatig liepen ze zij aan zij dan nog eerst een rondje buiten voordat ze aan de maaltijd begonnen. Met veel enthousiasme, dat terwijl het menu weinig variatie vertoonde. Ook daar heb ik ze nooit over gehoord!

Het eten gebeurde altijd in harmonie: niet duwen of voorpiepen en als de ene kant van de bak leeg was, gingen ze samen door in het andere deel. Geen gezeur over mijn en dijn of over wie het meeste kreeg. Dit deden ze ook met het drinken: gewoon samen delen, niet moeilijk doen. Als beloning gaf ik ze iedere dag een hand hooi. Met dezelfde saamhorigheid werd dit genuttigd. 

Ook de middagslaapjes werden letterlijk zij aan zij ondernomen. En als er gespeeld werd, je raad het al: samen optrekken! Ik werd steeds meer geraakt door hun verdraagzaamheid. Waarom zijn konijnen dit wel en mensen niet? Natuurlijk is dit geen eerlijke vergelijking, maar toch.

Zou ik een konijn willen zijn?

Af en toe schoot deze vraag door mijn hoofd. Geen gezeur en gedoe, gewoon accepteren en weer doorgaan. Met elkaar eten en drinken en ondernemen waar je zin in hebt. Maar ik realiseer mij dat dit niet reëel is. Niets menselijks is ook mij vreemd. Dus erger ik mij ook aan van alles en nog wat.

En iedere dag hetzelfde ritme, hetzelfde eten en afhankelijk zijn van anderen klinkt niet erg aanlokkelijk. Daarbij: een gemiddeld huiskonijn wordt tussen de 5 en 10 jaar oud. Ook dat biedt weinig perspectief. En deze leeftijd gaat uit van een natuurlijk heengaan. Terwijl ik dit zo bedenk schiet ineens Flappie in mijn gedachten.

Nu weet ik het zeker: ik wil toch liever geen konijn zijn. De voordelen wegen bij lange na niet op tegen de nadelen.