17 maart 2023

Eerder deze maand hebben Joke en ik in een hotel in Bergen op Zoom overnacht. Vooraf had ik verwacht een blog over Bergen op Zoom te schrijven, maar dat werd hem niet. Maar wat is het dan wel geworden?

Non plus ultra

Het gebied ten zuiden van Bergen op Zoom tot aan de Belgische grens is voor mij een bijzondere omgeving. In 1976 ben ik drie maanden gelegerd geweest in Ossendrecht en hoewel dit maar een korte tijd is geweest, heeft het toch een diepe indruk op mij gemaakt. Dus een rondje langs plaatsen als Hoogerheide, Huijbergen, Woensdrecht, Ossendrecht en Putte bracht de nodige herinneringen naar boven.
In Woensdrecht reed ik een andere weg in dan gepland en op een parkeerterreintje wilde ik mijn navigatiesysteem even raadplegen, niet wetende dat deze parkeerplaats bij een uitspanning was. Op zich kwam dit wel goed uit, aan een kopje koffie waren wij beiden wel toe. En het kopje koffie werd uiteindelijk een heerlijke lunch. De uitspanning overigens heeft de naam Non Plus Ultra (oftewel ‘Niet verder’) gekregen. 
De uitbater vertelde ons dat deze naam afkomstig was van iemand van Shell. Dit kwam omdat de vader van deze eigenaar hier een café wilde beginnen. Hiervoor had hij toestemming van Shell nodig. Die kwam er, op voorwaarde dat zij de naam van het café mochten bepalen. Dit werd dus Non Plus Ultra.
Gedurende de rest van die dag werd mij steeds duidelijker dat dit toch wel een heel erg toepasselijke naam bleek.

Vliegveld

Zoals bij velen bekend is er in Woensdrecht een militair vliegveld. Bij de eerdergenoemde uitspanning raakten we in gesprek met twee andere bezoekers. Zij vertelden ons over het onderhoud op grote vliegtuigen dat daar plaatsvindt. De vliegbasis is dus niet meer operationeel. Dat wilde ik wel zien! Eenmaal daar aangekomen zag ik een mooi vliegtuig opgesteld, echter vlak achter het toegangshek. Een foto maken was er desondanks niet bij. Bij het hek aangekomen kwam er iemand naar mij toe die letterlijk zei ‘U mag niet verder’, zelfs een foto maken werd als een overtreding gezien en als zodanig behandeld. 

Ossendrecht

Mijn volgende doel was de Koningin Wilhelminakazerne in Ossendrecht. Ik wist al dat deze kazerne niet meer een militaire basis tot doel heeft en ik was al geïnformeerd over de deplorabele staat van het complex. Maar ik wilde dit met eigen ogen zien en helaas bleek de informatie goed te kloppen. Om het goed te kunnen aanschouwen moest ik een stukje richting de voormalige toegangspoort rijden. Vanaf de openbare weg zo’n 15 meter. Echter stond er het bekende witte bord met een rode rand: verboden in te rijden. Niet verder dus. Ik heb het nu wel gedaan om snel een foto te scoren.

België

Een klein stukje verderop ligt een grensdorp: Putte. Dit dorp heeft een Nederlands deel en een Belgisch deel. Precies op de grens ligt, inderdaad, de grensstraat. Hoewel niets ons in de weg stond om verder te gaan, wilden wij aanvankelijk terug Nederland in te rijden. Totdat Joke een bordje zag dat naar een kasteel leidde. Deze kans lieten wij ons niet ontnemen.

Kasteel Ravenhof

Voor zover wij konden zien staat het kasteel Ravenhof leeg. Teruglezend op Wikipedia blijkt dat er in de loop der eeuwen veel wisselingen zijn geweest. Helaas is het kasteel niet toegankelijk, het park eromheen wel. Saillant detail: het kasteel ligt in België, maar het bijbehorende (voormalig) theehuisje, in Nederland. Het park rondom het kasteel leent zich bij uitstek voor een wandeling en is ook zeker fotogeniek te noemen.

Waterlinie

Alvorens naar huis te gaan hadden we nog een laatste activiteit op de planning staan: een bezoek aan Fort de Roovere, de Mozesbrug en de Pompejus-toren. Alles in één complex. Voor velen wellicht onbekende bezienswaardigheden (net zoals voor ons in eerste instantie), maar naar verluidt een belangrijk punt in de West Brabantse Waterlinie. 
De Pompejus-toren kijkt uit hierover uit, als het oudste deel van de Zuiderwaterlinie. Deze markante toren hebben we tot een bovenste puntje beklommen en weer konden we niet verder. Nu vanwege een obstakel dat voorkwam dat we van de toren zouden vallen.

Conclusie

Zoals ik al vaker heb gememoreerd: het verhaal ligt op straat. De ene keer zie je het al direct en een andere keer heel onverwacht op een later moment. En soms komt het voor dat je het niet ziet. Nu ontstond het dankzij een toevallig en ongepland bezoek aan een uitspanning waar we ook nog eens heel lekker geluncht hebben. Mocht je er een keer in de buurt zijn: wij kunnen het aanbevelen. Wie weet levert het ook jou een leuk verhaal en een herinnering op!