17 november 2023

Als we het in een gesprek met iemand hebben over een uitje of dagje uit refereren we doorgaans aan een korte, voor het plezier, gemaakte reis. Meestal gaat het dan om een vooraf gepland tochtje waarbij het uitgaan en lol hebben op de eerste plaats staan.

Soms kan ook een andere gebeurtenis je het gevoel geven dat je een dagje uit bent.
Dat heb ik, samen met Joke, mogen meemaken.

Lees maar verder!

De elfde van de elfde

Voor velen is 11 november een dag zoals zoveel andere dagen, maar voor andere mensen heeft de elfde van de elfde een bijzondere betekenis. Niet vanwege de officiële feestdag in België (ter nagedachtenis aan de Eerste Wereldoorlog), maar omdat op die dag de nieuwe Prins Carnaval bekend wordt gemaakt. 

Nu hebben wij geen bijzondere herinneringen aan de Eerste Wereldoorlog, noch speciale kriebels vanwege carnaval, maar toch bleek deze dag op een andere manier heel bijzonder.

De zaterdag begon eigenlijk zoals vaker en in de loop van de dag besloten we naar het winkelcentrum in Rijswijk te gaan voor een nieuwe jas. Op de terugweg even langs de markt in Delft om wat lekkers voor bij de koffie te halen en dan naar huis.

A13

Vanaf de weekmarkt in Delft kan je of door de stad naar huis, of buitenom via de snelweg (de A13). In een opwelling besloot ik om voor het laatste te kiezen.

En daar gebeurde het: bij de invoegstrook vanaf IKEA op de A13. Normaliter rijd ik daar niet op de eerste baan, maar nu toevallig wel. Het is tenslotte weekend en ik heb de tijd. Plots was daar opstropend en afremmend verkeer, dus flink in de remmen.
Gelukkig stonden wij op tijd stil, maar mijn achterligger leek op een langere remweg gerekend te hebben. Hij knalde vol op onze auto waarop we beiden voorzichtig naar de vluchtstrook manoeuvreerden.

Toevallig kwam er net de politie aanrijden, dus de veiligheid van de weggebruikers werd direct geregeld. Helaas wel met een korte file tot gevolg.

Nasleep

Naast het invullen van het schadeformulier en het melden van de schade, had deze aanrijding nog een andere nasleep. Allereerst besloten we ’s avonds toch maar de huisartsenpost (HAP) te bellen. Na een kort vraaggesprek was de conclusie dat een bezoek aan de HAP niet nodig was, maar ik moest het wel in de gaten houden. 

In de loop van de maandag kreeg ik toch meer last van mijn schouder en van tintelingen in mijn rechterhand. Dat heb ik wel vaker (mijn rechterschouder is al langer een zwakke plek), maar het voelde anders. Dus besloot ik dinsdagochtend om toch maar contact op te nemen met de huisarts. Dit in de veronderstelling een verwijzing te krijgen naar de fysiotherapeut.

Maar nee: na een analyse en overleg met een neuroloog vonden ze het beiden toch beter dat ik direct naar de Spoedeisende Hulp (SEH) zou gaan.

SEH

Dat was wel even schrikken en het gaf ons daarbij ook een organisatorische uitdaging. Dinsdagmiddag is namelijk oppasmiddag. De werkende ouders wilden we hier niet mee overvallen dus hier wilden we iets anders voor regelen. Dat lukte gelukkig bij onze andere dochter, zodat we tegen 3 uur bij de SEH aankwamen. 

Het traject dat daarna volgde was redelijk overzichtelijk:
aanmelden – wachten – algemene intakegesprek – wachten – neurologisch intakegesprek – wachten – gespecialiseerd neurologisch gesprek – wachten – CT-scan – wachten – uitslag – naar de apotheek – wachten – recepten meenemen.
Al met al waren we zo’n 4,5 uur in het ziekenhuis om met een vrij lege maag de regen in te stappen.

Als je zo’n tijd in het ziekenhuis bent ga je je er een beetje thuis voelen. Je volgt gesprekken, hebt contact met anderen, zit onderuit in een bank met zelf meegenomen speculaas, kletst gezellig met elkaar, ziet van alles aan je voorbijgaan en gaat personeel op een gegeven moment herkennen. Het gevoel van een dagje uit komt zo vanzelf binnen. Dit allemaal in wachtkamers die soms meer op huiskamers leken. 

Ook neem je andere, minder vrolijke, situaties waar. Zoals een jonge vader die achter een ambulance was aangereden met daarin zijn zoontje, mensen met wonden, oudere mensen alleen en ook een wat geïrriteerd gesprek tussen twee aan elkaar verbonden personen die niet zo’n hele warme band leken te hebben. 

Uitslag

De uitslag van dit alles is dat ik last heb van slijtage in de nek en schouders en er mogelijk een zenuw wat bekneld zit. Dus verlieten we richting half acht ’s avonds het ziekenhuis met pijnstillers en spierverslappers. Een week aankijken en bij geen verbetering terug naar de huisarts.

O ja de materiele schade, hoe zit het daarmee? Aan onze auto zit uiteraard schade aan de achterkant, maar de auto van onze achterligger is total loss. Hij knalde vol op een ijzeren balk onder onze auto waar de aansluiting voor de trekhaak aan is bevestigd.

Al met al zijn we er toch goed mee weggekomen!