Het verbaasde ons opnieuw hoe we in een goedkoop budgethotel wederom in een schone kamer goed geslapen hebben. De kamer leek eerlijk gezegd nergens naar (de douchecabine was zo ongeveer het pareltje), maar de nachtrust was prima. In menig veel duurder hotel heb ik stukken minder goed geslapen.

Na een korte afscheidswandeling door Perigueux hadden we met de weekmarkt een mooie afsluiting. Gewapend met een brood, een potje honing, geitenkaas en potje paté zijn we op weg gegaan naar het grote onbekende: de Gironde, Saint-Émilion, Dune du Pilat.

Ons einddoel was een chambre d’hôte in Gujan-Mestras (departement Gironde). We hadden besloten om ergens op tweederde de péage te verlaten en via Saint-Émilion verder te rijden. Een schot in de roos, want we reden direct alweer langs wijnvelden. Wat opviel was dat hier de wijngaarden op een andere manier zijn ingericht dan in de Beaujolais (die op haar beurt weer afweek van de Bourgogne). Kennelijk zijn er streekgebonden afspraken. Maar eens navragen!

Wat we niet wisten was dat Saint-Émilion helemaal niet een slaperig wijndorpje is, maar een levendige plaats. Een historisch plaatsje dat dagelijks ten prooi valt aan onnoemelijk veel toeristen. Wij hebben kort het plaatsje bezocht met als afspraak hier nog eens terug te komen om meer op ons gemak alles te verkennen.

De volgende tussenstap was het hoogtepunt van de dag en eigenlijk het vervullen van een al lang gekoesterde wens van Piet: de duinen van Pilat. Redelijk vlot bereikten we de enorm grote parkeerplaats van deze duinen. Joke had al gelezen dat deze vaak helemaal vol is en je beter aan het begin of juist aan het eind van de dag moet komen. Dus kwamen we er precies tussenin aan. Maar omdat het hoogseizoen voorbij is, was er gelukkig nog plek. Dat nam niet weg dat het ook hier heel erg druk was.

Na een korte aanloop stonden we ineens aan de voet van de Dune du Pilat. Deze hoogste duin van Europa met 110 meter komt zeer imposant over. Vele mensen liepen omhoog, omlaag of juist over de kam in het zand. Een beeld kwam bij mij op van een Afrikaans volk (ik meen de Toeareg) dat zich per kameel door de woestijn verplaatst.

Terug naar de Dune du Pilat: we zijn al wat gewend met Dune 45 in Namibië (de hoogste duin ter wereld) met ruim 400 meter, maar die ligt in de woestijn. En deze ligt heel mooi ingeklemd tussen de bossen en de Atlantische Oceaan. Helaas is na de enorme branden een deel van het mooie er wel af.

Maar goed, we hebben geklommen en enorm genoten van de uitzichten en de omgeving. Soms maakt onbekend onbemind, maar in dat geval zeker niet. Alles ademt uit om nog een keer terug te komen.

Morgen gaan we Arcachon bezoeken en de komende twee nachten zijn we te gast in de omgeving van Lacanou!

A bientôt!