Na een verbluffend afscheid van Ce Petit Chemin, ik (Piet) stootte hard mijn hoofd aan de stenen omlijsting van de lage deur en Joke vond het nodig om voor de ogen van de eigenaar charmant met de deur uit huis te vallen, zijn we vertrokken voor de Route du Vin Beaujolais. De verwachtingen waren hoog gespannen, zeker met de informatie die we hadden ingewonnen. 

Vrij snel na het vertrek, zo snel zou Max het niet gelukt zijn, hadden we bij de Moulin a Vent de eerste pitstop te pakken. Dat viel ons een beetje tegen. De dame die achter de balie stond sprak zo slecht Engels dat zelfs ik er de voorkeur aan gaf dat ze Frans ging praten. Proeven kon maar mondjesmaat, gelukkig wel met een wijn die ons erg goed beviel. Vervolgens wilden we de wijngaard bezoeken, maar het adres op het etiket deed bij geen enkele routeplanner een belletje rinkelen. 

Sowieso was de route minder goed te rijden dan de eerste wijnroute. Waar deze veelal over landweggetjes ging, liep deze route voor een groot deel over een departementale weg. Tweebaans maar voor de Franse wetgever geen probleem om die een 90 km weg te laten zijn. En net zoals bij ons, geldt ook hier dat de 90 km een minimumsnelheid is. Na tig keer de auto aan de kant gezet te hebben om een korte file Fransozen het Max-gevoel te kunnen geven, had ik het wel een beetje gehad.

En passant, om maar in de Franse stijl te blijven, kwamen we op een mooi uitkijkpunt. Een zonderlinge Fransman zat daar, half gekleed en met bruin gelooid bovenlijf, druiven te eten. Vriendelijk vroeg ik of hij een foto van ons wilde maken. Zijn antwoord was ja, en vervolgens gebeurde er niets. Dus, geduldig als ik ben (ahum), hem dit nogmaals gevraagd. Hij wilde eerst weten of ik een Duitser was. Ligt kennelijk nog gevoelig hier. Toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam smolt hij, nam hij het heft in handen en dirigeerde ons naar de juiste plaatsen. Hij maakte niet een foto, maar liefst drie. Hij had er kijk op, het resultaat mocht er zijn. En de druiven: die waren voor ons.

We besloten het advies van mevrouw Ce Petit Chemin op te volgen: Pierre Dorée. Een klein en mooi middeleeuws plaatsje. Zo klein dat ook dit op geen enkele bijval vanuit de routeplanners kon rekenen. Joke probeerde mij dapper uit de brand te helpen met Google Maps online, maar op een gegeven moment waren we aangekomen op hele smalle, bochtige en met stenen bedekte weggetjes. Ik had er genoeg van en gelukkig kon een echtelijke twist voorkomen worden door het willen bereiken van dit plaatsje op te geven. Zo, nu we dit besluit hadden genomen was het tijd voor pizza! Altijd een verantwoord tussendoortje. 

Tijdens het wachten op de pizza vond Joke een mooi adres voor de overnachting, dat hadden we nog niet geregeld. Na het eten besloten we nog even een klein duikje te nemen in de Beaujolais wijnstreek door naar een plaatsje te rijden met als naam Val d’Oingt. We reden het centrum in en wat zagen we als eerste: Place Pierre Dorée. OK, dus het was geen plaats, maar een streek. Die was ons dus door mevrouw Ce Petit Chemin geleverd.

Het plaatsje was dus wat zij bedoelde in de bewuste streek. Een middeleeuws centrum met leuke huizen en piepkleine straatjes. Nadat we de kerk hadden bezocht waar Joke dankbaar gebruik kon maken van de akoestiek, zijn we vertrokken naar Lodge Loa in Bully.

In de tuin hiervan zitten we nu van het uitzicht te genieten onder een licht gerommel in de verte. Nog even en het barst hier los (volgens Meteo France).

Het was een bijzondere dag vandaag. Niet helemaal wat we gehoopt hadden, maar wel eentje die we niet hadden willen missen. Morgen vertrekken we richting het westen. 

Bordeaux nous venons!