Maandagmiddag: de buitentemperatuur was 3 graden, maar met een matige wind uit het noordoosten zou de gevoelstemperatuur onder nul zijn. Voor ons geen beletsel om een stukje te gaan fietsen. Dik aangekleed, dat wel. We waren nog maar koud de deur uit toen we een echtpaar ooievaar in het weiland zagen staan.

Ik dacht dat ooievaars vroeger altijd overwinterden in Noord-Afrika, maar het zal wel aan de opwarming te danken (of te wijten) zijn dat ze nu hier blijven. Thuisgekomen las ik dat er ondersoorten zijn die gewoon hier overwinteren. Gelukkig is de ooievaarsstand weer op peil, dat was in de jaren ’60 wel anders. Ik kan mij de aandacht voor het ooievaarsdorp Groot-Ammers nog goed herinneren. Voor wie dit niet weet kan altijd nog even naar dit YouTube filmpje kijken. Hoe dan ook ik had met ze te doen.  

Maar goed, wij deden ons fietsrondje naar Delft. Ik wilde even een foto maken van het Indië-monument op het Sint-Agathaplein. Alleen al hier fietsen geeft mij een warm gevoel.  Waar we heen op ons gemak de pedalen rond konden draaien, hadden we daar op de terugweg  iets meer moeite mee. Windje mee of tegen is soms een groot verschil. Joke zette haar e-bike op de eco-stand, ik niet. Ik pompte mijn hartslag omhoog. Even dwaalden mijn gedachten af naar afgelopen vrijdag toen ik in de fietswinkel in gedachten een e-bike aan het uitzoeken was. Die komt er voorlopig nog niet trouwens.

Zo gezellig terug fietsend zei Joke dat haar wangen strak stonden van de kou. Dat was bij mij ook en naar adem happend dacht ik “mooi dat op onze leeftijd het lichaam er nog strak bij staat”. 

En de ooievaars: die stonden nog op dezelfde plek. Als vastgevroren genietend van de omgeving.